Tutaj, teraz, dzisiaj, czyli jak pokonaliśmy zapalenie płuc

Gdy w piątek niecałe dwa tygodnie temu usłyszałam, że Mały ma zapalenie płuc, wydawało się, że nasz świat długo nie wróci do normalności. W sobotę musiałam być w pracy i nieustannie towarzyszył mi tępy ból brzucha... ze stresu, tęsknoty, ze strachu, ze smutku, że nie mogę być przy nim.

I kto by pomyślał, że unikniemy szpitala, że Mały cudownie wróci do sił, że w poniedziałek zaświeci słońce, że czeka nas bardzo dobry tydzień, że nakaz lekarza "zostawić dziecko na razie w domu, nie posyłać przez miesiąc do żłobka" przyniesie tyle spokoju... Właściwie mogłabym tak wymieniać, bo wszystko się ułożyło. Ułożyło się  nie "po mojemu", ale ułożyło się dobrze.

Nauczyłam się jednej rzeczy. Chyba bardzo ważnej. Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie... Żyjcie dniem dzisiejszym. Czasem potrzeba tylko zgody na daną sytuację. Trzeba przyjęcia trudów. Zaufania.  Nie troszczcie się zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy... I bardzo, bardzo bym chciała pamiętać już zawsze.