9 sie 2013

Od dziś wliczam ryzyko...

Minęło 3 tygodnie od śmierci mojego brata. Czy żyję bardziej świadomie? Nie wiem. W Krakowie lato w pełni. Ludzie, słońce, praca, codzienność, a przede wszystkim Mały Maciek angażują mnie całkowicie raz po raz wywołując uśmiech na mojej twarzy. W dalszym ciągu chyba nie dociera do mnie ogrom pustki, który nas dotyka.

Choć muszę przyznać... od dziś wliczam ryzyko...

4 komentarze:

  1. spinacz10 sierpnia 2013 12:22

    Długo zastanawiałam się, co napisać. Ale brakuje mi słów. Ogromnie współczuję. I dużo o Tobie myślę. Modlę się za Twojego Brata, chociaż go nie znałam. Wiem, że to tak niewiele...
    Kasiu, taka pustka na pewno nie da się zapełnić, ale myślę, że można ją oswoić. A z czasem może i znaleźć w niej wygodne dla siebie miejsce?

    ściskam,
    E.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. kasia20 sierpnia 2013 20:33

      Dziękuję... Oswajam, myślę, walczę z codziennością, szukam miejsca..
      Dobrej końcówki sierpnia! I czekam na nowe wieści na Twoim blogu.
      K.

      Usuń
  2. Ula H.10 sierpnia 2013 22:32

    Podobają mi się wiersze Twojego Brata. To dobrze, że je Tu zamieszczasz :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. kasia20 sierpnia 2013 20:34

      Ula, dziękuję. Nie chciałabym, aby to te teksty gdzieś zniknęły. To dla mnie jakiś sposób przeżywania żałoby.

      Usuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)