Czytam listy z Kenii, ludzie znikają, a ja trwam...

Podskórnie wyczuwam, że zaczyna się dziwny czas w moim życiu... Stoję w miejscu, zakorzeniona, a wszystko wokół wiruje. Zaczęło się w lipcu, gdy zginął w wypadku mój brat. Teraz okazuje się, że z mojego pola widzenia (tak, dokładnie, z pola widzenia, bo nie pasuje tu określenie "z mojego życia") powoli znikają kolejne ważne osoby. Dwie najukochańsze kobiety, które trzymają mnie w pionie, wyjeżdżają za granicę na studia, moja przyjaciółka poleciała na misje do Tanzanii, moja niesamowita koleżanka z pracy (ostoja normalności, wulkan pomysłów, najlepszy edytor pod słońcem) zmienia firmę....

Kumulacja (...).

A ja z jednej strony chcę się pozbyć tych korzeni, które trzymają mnie w miejscu, a z drugiej strony coś podpowiada "masz stworzyć ostoję, ciepłe gniazdo, szczęśliwy dom"...

Obok mnóstwo ludzi nowych, otwartych i uśmiechniętych. Zaczęłam chodzić na angielski. Mijamy się w drzwiach z D., przekazujemy sobie Małego (który od trzech tygodni choruje...).

(...)

Czytam listy z Kenii. Uczę się wdzięczności za naszą polską rzeczywistość.

(...)

Serce rozbite na kawałki. Jedna część wędruje codziennie do Afryki, druga na Podkarpacie, do domu, do rodziców, na cmentarz, kolejna do Anglii, Szkocji, Niemiec... Czy o to w życiu chodzi???