Dostaniesz cepem, bo w życiu nie chodzi o to, by zachwycać, ale by nakarmić

Zamiast pisać o tym, jak mijają pierwsze dni z teściową, napiszę o zbożu. I o chlebie. Łany pszenicy dobrze pamiętam z dzieciństwa. Żniwa przy użyciu kosy, snopki, a potem młockę.

Zawsze przemawiała do mnie metafora ziarna, które musi obumrzeć, aby wydać plon. Tylko jakoś zapomniałam, że nie wystarczy być dojrzałym, smukłym kłosem pełnym ziaren pszenicy. Zapomniałam, że potem czeka nas uderzanie cepami (ok, tak było dawniej, no więc kombajn), a potem żarna, a potem piec... Dopiero wtedy ziarno staje się CHLEBEM.

Zamiast narzekać, że "skurczyła mi się przestrzeń" w mieszkaniu, że skończył się spokój i harmonia, powinnam przeczytać pewien fragment....

"Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz."  (J 21, 15-19)

Ps.1.Obraz pochodzi z kazań ks.Pawlukiewicza, których ostatnio słucham na youtube.
Ps.2.Przyznaję się, wcale nie jestem taka dzielna, ponarzekałam ponad miarę... Wysłuchały mnie dwie cudowne kobiety, też mamy. Dziękuję!!!
Ps.3. Zdjęcie z Ołomuńca.